Opis i zdjęcia australijskich pająków

Na kontynencie, oddzielonym od innych kontynentów w środku okresu kredowego, powstała bardzo osobliwa flora i fauna. Podobne zwierzęta w dowolnym miejscu, z wyjątkiem Australii, nie spełniają. Ze względu na dzisiejszą izolację fauna kontynentalna charakteryzuje się zwiększoną trucizną i agresywnością. Nawet pozornie niewinne czarne łabędzie wprowadzone na inne kontynenty zaczęły niszczyć inne ptactwo wodne.Węże i pająki w Australii wyróżniają się zarówno silnym działaniem trucizny, jak i dużą pojedynczą dawką. Istnieje interesująca wersja, która potrzebowała tak silnej trucizny, aby polować na większe lub bardziej odporne na truciznę zwierzęta. Ta zdobycz całkiem niedawno wymarła pod wpływem ewolucyjnych standardów, a zwiększoną toksycznością australijskich pająków i węży jest archaizm, który nie miał czasu na zniknięcie.

Niebezpieczne pająki

Najbardziej trujący pająk Australii należy do rodziny Voronkovów (Agelenidae). Przedstawiciele tej rodziny w Australii mają 36 gatunków. Ale tylko 3 z nich są uważane za pająki niebezpieczne dla ludzi:

• Sydney leukopautinous, to Sydney lejek;
• lejek z drzewa północnego;
• mały południowy lejek.

Uwaga!

Musisz skupić się na leukoputynie z Sydney, ponieważ ma najsilniejszą truciznę. Pozostałe dwa były wcześniej uważane za bardzo trujące. Nowe badania wykazały, że te dwa gatunki australijskich pająków nie są w stanie wyrządzić wielkiej szkody ludziom. Ich truciznę można zneutralizować surowicą stosowaną przeciwko lejowi Sydney.

Sydney leukopautin (Atrax robustus)

Najbardziej trujący i niebezpieczny pająk Australii. Nie tylko jego jad bez pomocy udzielonej na czas jest w stanie zabić człowieka, ale ten pająk jest również bardzo agresywny. Podczas ataku głęboko wnika w skórę i musi zostać oderwany ręcznie z rany. Australijczycy są uratowani przez fakt, że siedlisko tego potwora jest małe: New South Wells.

Sydney leukopautin

Zwykłe wymiary tego stawonoga wynoszą 1–5 cm, odnotowano przypadek złapania pająka o wielkości 7,5 cm, a kolor ciała może być czarny z niebieskim odcieniem, tylko czarny lub brązowy.

Preferuje osiedlenie się w chłodnych, mokrych miejscach lub w domach. Jego ofiarą są duże owady i inne pająki. Do tego atraxu i potrzebujesz silnej trucizny i potężnej chelicery. Leukopautinous pająk z Sydney jest w stanie przebić miniaturę palca u nogi za pomocą chelicery. Główną aktywnością tego pająka jest noc.

Ciekawe

Trucizna atraxu jest niebezpieczna dla wszystkich naczelnych, inne ssaki nie boją się ukąszeń leucytowego pająka z Sydney.

W Australii atrax łapie się co roku, ponieważ pająki są potrzebne do wytworzenia serwatki z jadu. Aby uzyskać 1 dawkę pająka surowicy „udojonego” 70 razy.

Lejek drzewa północnego (Hadronyche formidabilis)

Nawet zdjęcie z nazwą raczej nie pomoże w praktyce odróżnić pająka z północnego drzewa od atrax. Przedstawiciele rodziny lejków mają bardzo podobne parametry:

• długość ciała 5 cm;
• kolor ciemnobrązowy lub czarny;
• podobny zakres.

Lejek drzewa północnego

Północne nadrzewne jest powszechne w Australii szerzej niż leukopautin w Sydney i występuje również w South New Wells.

Samiec północnej, drzewiastej formy ciała niemal kopiuje samicę atrax. Samica wygląda na masywniejszą.

Zamieszkuje północne drzewiaste dziuple, popękane pnie, gnijące drewno, w roślinach epifitycznych. Obszar dystrybucji: wschodnia Australia. Osiada na drzewach do wysokości 30 m.

Uwaga!

Pająk jest aktywny w nocy. Jego ofiarą są szkodniki drewna. Trucizna - najsilniejsza spośród wszystkich członków rodziny. W połowie przypadków z ukąszeniami tego pająka odnotowano ciężkie zatrucie ciała. Jako antidotum stosuje się surowicę przeciwko jadowi leukoputyny Sydney.

Mały lejek południowy (Hadronyche cerberea)

Nawet opis stawonoga brzmi ponuro. Jest to całkowicie czarny pająk z potężnymi chelicerami. Głowa jest jasna, matowy brzuch. Czasami kolor brzucha może zmieniać się od jasnobrązowego do ciemnobrązowego.

Mały południowy lejek

Pająk południowego lejka znajduje się w suchym terenie wschodniej Australii: od rzeki Hunter na południe od New South Wells. Preferuje osiedlenie się w drzewach. Na obszarach, gdzie pasma leja południowego i atrax przecinają się, mogą współistnieć razem w tym samym otworze.

Ites Wszystkie ukąszenia pająka z lejka południowego prowadzą do poważnego zatrucia.Pierwsze oznaki zatrucia pojawiają się po 15-20 minutach. Jako antidotum zastosuj serum przeciwko ukąszeniom atraks.

Australijska wdowa (Latrodectus hasselti)

Drugi najbardziej jadowity pająk jest znany bardziej niż atrax, jako australijska czarna wdowa. Czerwony pająk naprawdę należy do rodzaju czarnych wdów. Różnica między redspinnem a amerykańskim pająkiem polega na tym, że krewny australijski ma podłużny czerwony pasek na środku brzucha. Z powodu tego zespołu można go pomylić ze steatodem Paykul. Ale spójrz na zdjęcia, aby zrozumieć różnicę.

Australijska wdowa

Charakterystyczną cechą pająka redspino jest obecność plamki w kształcie klepsydry na spodzie brzucha. Amerykańska czarna wdowa ma tę samą plamę.

Redspine jest mniejszy niż „American”: rozmiar ciała samicy wynosi 1 cm, ale zatrucie zajmuje drugie miejsce zarówno w czarnych wdowach, jak iw towarzystwie australijskich pająków. Spotkanie pająka w domu to powszechna rzecz w Australii. Z tego powodu więcej ludzi cierpi na ukąszenia od australijskiej wdowy niż od atrax. Surowica z jadu czerwonych kolców istnieje, ale nie łagodzi bólu po ugryzieniu.

Siedliskiem tego gatunku jest cała Australia, ponieważ australijska wdowa odnosi się do „latających pająków”. Jest to sposób na osiedlenie młodych pająków na pajęczynach za pomocą wiatru.

Ciekawe

W Australii nie ma mniej gatunków takich „latających pająków” niż na innych kontynentach.

Whitetail

Należą do rodzaju Lampona, w którym wyróżnia się 2 gatunki: Lampona murina i Lampona cylindrata. Te stawonogi mają bardzo podobny wygląd, drugi gatunek jest nieco większy: 1,8 cm długości ciała i 2,8 cm rozpiętości łapy. Inne różnice można zaobserwować tylko pod mikroskopem.

Biały ogoniasty pająk

Zakresy gatunków są różne, ale wraz z dodaniem terytoriów staje się jasne, że pająki bieliki rozprzestrzeniają się w całej Australii. Siedlisko:

• dno lasu;
• ogrody;
• mieszkania ludzkie;
• schronienie pod korą i skałami.

W domach często wsiadają w ubrania, buty lub ręczniki.

Sieci nie budują się. Są to pająki myśliwskie. Główna aktywność bielika spada w nocy. Ich ofiarą są duże owady i inne pająki.

Uwaga!

Ugryzienie lampony powoduje swędzenie i pieczenie. Czasami istnieją ogniska martwicze. Ale badania wykazały, że przyczyną nie jest trucizna, ale współistniejąca infekcja rany bakteriami patogennymi.

Mysz

Rodzina Actinopodidae ma 10 gatunków w Australii. Nazwa „mysz” jest błędna, a te pająki nie kopią dziur. Polują na owady, opaski, skorpiony i stonogi.

Pająk myszy

Rozmiar ciała pająków myszy wynosi 1-3 cm. Dymorfizm płciowy objawia się kolorem ciała: kobiety wszystkich gatunków są czarne, a samce mogą być jaskrawo zabarwione. Kolor samców dla każdego gatunku jest inny.

Osoba jest ugryziona rzadko i zazwyczaj bez konsekwencji. Z 40 przypadków zarejestrowanych ugryzień, tylko 1 doprowadziło do poważnych konsekwencji.

Tarantule

W Australii, przedstawiciele rodzaju Lycosa, istnieje 29 gatunków. Każdy gatunek jest ograniczony swoim stosunkowo małym zasięgiem, ale razem całkowicie zajmują terytorium kontynentu.

Wygląd i styl życia są podobne do eurazjatyckich i amerykańskich pająków wilków. Toksyczność ptaszników z rodziny Likos w Australii jest również na poziomie ich towarzyszy z innych kontynentów.

Pająki Australia

Australian Orchard (Eriophora transmarina)

Zastępuje zwykły krostovik w Australii. Australijski pająk ogrodowy jest nie do odróżnienia od krzyża pod względem wielkości i kształtu ciała, ale nie ma charakterystycznego krzyża na górnej stronie brzucha.

Mieszka w ogrodach, lasach, parkach. Jak krzyż, splatając okrągłą sieć. Ale jest szczególnie aktywny w nocy, gdy słońce suszy jego ciało.

Australijski Sad jest bardziej trujący niż Crosser. Jego jad może powodować zaczerwienienie miejsca zgryzu, lekki ból, a czasem obrzęk. Wszystkie konsekwencje mijają w ciągu 0,5-4 godzin.

Ciekawe

Australijska kula ogrodowa jest również „latającym pająkiem”.

Straszny wygląd

Przy wszystkich aspiracjach australijskiej fauny, jeśli nie jesz osoby, to przynajmniej skubasz, są też całkiem nieszkodliwe zwierzęta. Można je znaleźć nawet wśród stawonogów. Nie wszystkie wielkie pająki w Australii są trujące.

Pająk myśliwy

Ukąszenie tego stawonoga nie jest niebezpieczne dla ludzi, chociaż może powodować konsekwencje o różnym stopniu nasilenia. Poziom ekspozycji na truciznę myśliwego zależy od podatności ofiary. Albo oprawca, ponieważ myśliwy gryzie człowieka rzadko i bardzo niechętnie. Konieczne jest sprowokowanie gryzienia przez długi czas.

Ciekawe

Łowca nie splata sieci, łapiąc zdobycz na długich nogach. Rozpiętość łap tego pająka wynosi do 19 cm, a prędkość ruchu stawonoga wynosi 1 m / s. Styl życia myśliwego jest nocny.

Z powodu miłości do samochodów „sumienie” łowcy może mieć więcej zgonów niż leucowebs Sydney. Łowca lubi wspinać się do samochodów pod panelami kontrolnymi lub na osłonach przeciwsłonecznych. Nie każdy kierowca poradzi sobie z kontrolą, jeśli myśliwy wskoczy na kolana podczas jazdy.

Pająki Australia

Queensland Whistling Tarantula (Selenocosmia crassipes)

W przestrzeni rosyjskojęzycznej takie pająki są powszechnie nazywane ptasznikami. W angielskiej tradycji są to ptaszniki. Ten gatunek jest również nazywany wschodnią tarantulą.

Można go rozłożyć, ponieważ przy dużych rozmiarach (rozpiętość łapy 22 cm) ma stosunkowo silną truciznę. Ukąszenie wschodniej tarantuli może prowadzić do sześciogodzinnych wymiotów. Ale śmierć nie jest spowodowana ukąszeniem tarantuli. Nie potrzebuje silnej trucizny, ponieważ nie żywi się ptakami. Jego ofiarą są bezkręgowce i małe jaszczurki.

Maksymalna długość ciała gwiżdżącej ptasznika wynosi 9 cm, a tarantula ma masywne ciało i żuchwy, dorastając do 1 cm długości. Nogi są grube. Przód grubszy niż tył. Kolor korpusu pokrywającego włosie jest ciemnobrązowy. Mieszka we wschodniej tarantuli w Queensland.

Życie kobiet 30 lat, mężczyzn do 8 lat. Ta okoliczność czyni je pożądanymi „zwierzętami domowymi” w arachnofilach. W związku z tym, że gwiżdżące ptaszniki są usuwane ze środowiska naturalnego, gatunek ten jest na skraju wyginięcia.